donderdag 25 februari 2010

Een nacht op stap met Heidegger

Goed, zo was het concert. Ze kan mooi zingen, dat kan ze.
Misschien moet ze nog meer zichzelf zijn en daardoor ook een verschil maken...
Maar zingen, dat kan ze.

Er was een feest achteraf met veel leuke mensen. Het was fijn ze terug te zien, maar dansen wou ik niet.
Excuses zijn de makkelijkste tuigen op de wereld, je moet ze gewoon bedenken... en weg was ik.

Mijn vingervlugheid onderzocht al mijn 's nachts actieve vrienden, de vampieren rondom mijn zijn maar een antwoord kwam er niet.
Ik nam mijn fiets en onderzocht de stad, ik wilde verdwalen.

Ik zag een enorme rij langs het bekendste danscafé van de Vlasmarkt. Niet dat me dit iets kon schelen, ik kwam net van een danspartij. Ik nam een straat die ik niet kende en kwam uit op het Baudelopark. Verdorie, alweer een plek die ik ken. Ik sloeg nog een straat in die ik niet ken en kwam uit op een café waar ik nog maar onlangs een nieuw biertje heb geproefd. Een dronken man staarde me aan en daar ik niets te verliezen had vroeg ik: "Meneer, ik wil verdwalen. Deze stad die me o zo fantastisch blijk ik te goed te kennen.". De man antwoordde: "Als je niet meer kan verdwalen..." - hij hikte - "dan kan deze stad je niet meer verrassen".

Ik was treurig, de stad waarvan ik hield hield niet meer van mij. Het doolhof van steegjes was me te gekend en ik besloot om mezelf te troosten de mooiste terugweg die ik kon bedenken te nemen. Ik nam de Lange Steenstraat en bewonderde natte kasseien en de treurwilgen langs de Lieve.

Toen liepen drie meisjes voor me, ze hadden een spel uitgevonden met regels die ik door mijn snelheid niet kon laten doordringen. Ze achtervolgden elkaar, lieten zich dan inhalen door de achterliggende juffrouw en stonden weer stil. Ik passeerde. Voor ik het besefte liep een blonde deerne achter mijn kanariegele fiets. In een mooi gepoetst en rollend Limburgs riep ze "jamaar, fiets es sneller, zo zal ik je inhalen."

Er verscheen een glimlach uit het niets, Gent kon me nog verbazen.

Met een gelukzalig gevoel reed ik verder. Ik verwachtte niets meer, ik zag mezelf vlug in bed liggen tot ik een koppeltje zag dansen op het kruispunt Peperstraat/Hoogstraat/Holstraat. Het groen licht redde ons van een genante confrontatie maar ik liet mijn bel rinkelen bij het voorbij razen van het walsende duo. We lachten allemaal. Gent verbaasde me opnieuw en opnieuw.

En zo. Een mooie avond. dank u.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten